Nog niet al te lang geleden werd mij verteld dat ik van “vrouwenmuziek” hield. Terwijl het eigenlijk als een verwijt zou moeten klinken, ervoer ik dit meer als een compliment. Inderdaad ik sta open voor muziek ongeacht het label wat er opgeplakt wordt, zelfs wanneer die muziek volgens de geldende normen wellicht als te soft wordt gedefinieerd. Soms moet je durven toe te geven aan je primaire luistergenot.

Dit gezegd hebbende wil ik overigens niet stellen dat ik alle nummers van Monday’s Ghost waardeer, maar dat deze zangeres talent bezit is duidelijk. Europa biedt best veel getalenteerde singer songwriters, en deze Zwitserse Sophie Hunger is duidelijk een dame die iets te bieden heeft. Extra aandacht kan daarom wat mij betreft beslist geen kwaad. Of ze een blijvertje is? Dat zal de toekomst uit moeten wijzen. Hopelijk weet zij haar hoofd koel te behouden ten opzichte van de sluimerende commercialiteit, want vanuit die hoek is men in staat om van de meeste unieke artiest nog eenheidsworst te fabriceren. Sophie schrijft uitstekende songs, die zich het best thuis voelen in pop omgeving.

De randjes mogen wat mij betreft beslist een stuk scherper, maar ongezoet klinken doet ze zondermeer. Verpakt in een uitgeklede akoestische productie komt ze uitstekende uit de verf. Naast basale gitaar en piano heeft ze amper iets nodig, en dat strekt alleen maar tot aanbeveling. Daarnaast bezit ze een uitstekende stem, die zelfs Duitstalige nummers recht doet. Luisteren kan geen kwaad, ben zelf al te vaak door vooroordelen gesneuveld.